Poffertjes op de kermis voor wie alleen thuis zit: ‘De muren willen nog altijd niet terugpraten’

Bron: Brabants Dagblad

Op kermismaandag trakteerden de vrijwilligers van Met je hart alleenstaande ouderen in Oisterwijk op poffertjes. Thuis willen de muren immers maar niet terugpraten. ,,Alleen zijn moet je ook leren.”

Zomereenzaamheid: wat is dat? Sjan de Laat, alleen sinds ze negentien jaar geleden haar man moest afgeven, legt uit: ,,Je zit in je tuin. Links hoor je de buren kletsen. Rechts hebben ze het ook gezellig. Dus ga je maar liever weer naar binnen.” Niets ten nadele van de buren, hoor. ,,Integendeel. Ik gun ze het beste. Maar dat zijn wel de momenten waarop je de eenzaamheid het scherpst voelt.”

Kermis van Oisterwijk

Deze maandagmiddag is top voor Sjan. Stichting Met je hart belde of ze zin had in poffertjes op de kermis van Oisterwijk. Dus zit ze nu aan een tafeltje met de zussen Mia en Jet van de Rijt, ook uit Oisterwijk, maar afkomstig uit Goirle. Dát wil Mia eerst hebben verteld: ,,Ik stond hier op een middag met mijn zus onder de lindeboom, toen er twee Oisterwijkse jongens bij kwamen staan. Dat werden onze mannen. Mooi, hè?!”

De muren willen na al die jaren nog altijd niet terugpra­ten

Jet ging Lapien heten en Mia werd Van Berkel. Maar Jet verloor haar man al in 1972, toen ze nog vier kinderen op had te voeden, terwijl Mia nog geen twee maanden weduwvrouw is. Met haar Maltezer Leeuwtje gaat ze zo vaak mogelijk naar het kerkhof. ,,En dan gaat Caesar altijd netjes voor het graf liggen.”

Niet terugpraten

,,De muren willen na al die jaren nog altijd niet terugpraten”, is de ervaring van Sjan. ,,Alleen zijn moet je ook leren. Het moeilijkste is om in je eentje ergens naartoe te gaan. Die drempel is dan zo hoog.” Jet heeft de hele dag de tv aan. ,,Ik hou het nieuws bij, maar kijk ook graag sport.” Mia is iets later opgestaan, want om kwart over twee was ze nog bezig met woordzoekers.

Zomereenzaamheid zit ’m vaak ook bij de kinderen die weken weg zijn op vakantie. Maar over hun kroost hoor je Jet (88), Mia (85) en Sjan (77) niet klagen. ,,Toen ik er als moeder alleen voor stond, heb ik me één ding voorgenomen”, zegt Jet. ,,Maken dat ik er ben als de kinderen thuis van school komen.” Zoiets betaalt zich later terug.

De zult

In een dorp kijken mensen meer naar elkaar om, denken ze, maar volgens Sjan is Oisterwijk inmiddels een ‘kleine stad’. Jet en Mia weten nog dat hun moeder de zult van het varken aan iedereen in de straat uitdeelde. Voor zulke burenhulp kwam een vangnet aan welzijn in de plaats. Zo kent Oisterwijk het Rode Kruis, Inloopppunt, O’pkikker en Met je hart dus. De drie dames maken dankbaar van het aanbod gebruik.

Sjan zit op een breimiddag met alleen dames en één oude heer die het zo gezellig vindt omdat het tikken van de naalden hem doet denken aan zijn moeder. Geluk, wil Sjan maar zeggen, zit ’m in kleine dingen.

‘Geraniums komen er bij mij niet in’

Na de poffertjes schiet kwekerij Van de Ven nog af met vetplantjes. Jammer dat het geen geraniums zijn, plaagt de krant, want daar kun je zo fijn achter gaan zitten. ,,O nee”, stribbelt Mia tegen. ,,Geraniums komen er bij mij niet in.” Waarna ze vertelt voor haar vetplantje een goede bestemming buitenshuis te weten: ,,Het graf van mijn man.”